Jakie są przyczyny nowotworów? Większość badań wskazuje, że tylko około 20% nowotworów ma uwarunkowania genetyczne i inne wewnątrzustrojowe, a 30% jest spowodowane paleniem tytoniu. Czynniki żywieniowe natomiast są przyczyną aż 35% nowotworów, a więc zwiększają ryzyko zachorowania w podobnym stopniu jak palenie tytoniu. 
Dieta A: dla osób chorych na raka, które mają dodatkowo takie dolegliwości:
Są niedożywione, są blade, często odczuwają zimno, mają dreszcze, biegunki itd. 
VILCACORA (koci pazur) - korzeń tej dobroczynnej liany to silny antyoksydant (chroni przed niszczącymi komórki wolnymi rodnikami). Wspomaga przy nowotworach i pomaga zniwelować szkodliwe skutki chemioterapii - osoby regularnie spożywające odwar z tej rośliny czuję się znacznie lepiej, niż ludzie nie poddani tego rodzajowi terapii.
"Badania austriackie: przez półtorej roku przebadano i prowadzono obserwację 78 pacjentów z rakiem mózgu w różnych stadiach rozwoju. Pacjenci otrzymywali preparat Uncaria tomentosa w kroplach. Prezentujemy jedynie krótkie wyjątki z tych badań.Badania kliniczne pacjentów LLC w trzecim stadium, w okresie trzech miesięcy podawania preparatu w dawce 960 mg dziennie wykazały dobrą tolerancję dla tego preparatu i powodowało ustabilizowanie stanu chorych. Infekcja lub inne komplikacje nie miały miejsca. Badania nad zastosowaniem preparatu nadal trwają.
Sześć miesięcy przed podaniem preparatu pacjent z rdzeniakiem WHO IV był operowany, a następnie leczony radioterapią i chemioterapią. Wznowa u tego pacjenta wystąpiła dopiero po 34 miesącach.
Po pierwszej operacji 5 z 6 pacjentów z wyśćiółczakiem WHO II i III nie miało wznowy w okresie obserwacji. U jednego pacjenta wystąpiła wznowa po 23 miesiącach. W chwili analizy wyników wszyscy pacjenci żyli.
Po pierwszej operacji 5 z 8 pacjentów z gwiażdżakiem WHO II nie miało wznowy podczas okresu obserwacji. Dwóch pacjentów miało pooperacyjną wznowę po odpowiednio 9 i 14 miesiącach. Jeden pacjent nie zgłosił się na badanie kontrolne.
Żaden pacjent nie zmarł.
Pacjent z mieszanym glejakiem WHO II był bez wznowy przez co najmniej 19 miesięcy .
U pacjenta z oligoastrocytomą podejrzewano wznowę po 12 miesiącach.
Pacjent ze skąpodrzewiakiem był przez co najmniej 18 miesięcy bez wznowy.
Jeden z pacjentów ze złośliwym oponiakiem zmarł 2 miesiące po operacji, drugi miał wznowę po 28 miesiącach od pierwszej operacji.
Wszyscy pacjenci biorący badany preparat czuli się dobrze, byli bardziej żywotni i mieli mniej skutków ubocznych chemioterapii i radioterapii. Nie obserwowano żadnych skutków ubocznych.
Zmniejszenie nudności występujących po chemioterapii mogło być związane z działaniem ochronnym Uncaria tomentosa na śluzówkę przewodu pokarmowego. Z pewnością zmniejszenie wahań ciśnienia krwi, skrócenie okresu odzyskiwania sił między cyklami leczenia oraz zmniejszenie podatności na infekcję były zależne od własności immunomodulujących pentacyklicznych alkaloidów oksyndolowych. Należy przypuszczać, że wydłużenie czasu przeżycia i zwiększenie współczynnika przeżycia było wywołane poprawą funkcjonowania limfocytów T -killer".
Fragment badań rosyjskich, które przeprowadzono na pacjentach chorych na różne nowotwory. Streścimy jedynie fragment dotyczący raka piersi.
"Przebadano 50 pacjentek z rozsianym nowotworem sutka. Zastosowano podwójnie ślepą próbę i wybór losowy, wyłoniono grupę kontrolną otrzymującą placebo. Każda pacjentka otrzymywała przez 30 dni 3x1 caps. preparatu Uncaria tomentosa(U.t). Przyjmowanie preparatu rozpoczynały następnego dnia po zakończeniu kursu chemioterapii (wg. schematu CAF)i kontynuowały do dnia rozpoczęcia kolejnego cyklu chemioterapii. Na czas trwania chemioterapii preparat U.t. odstawiano, wznawiając jego podawanie dzień po zakończeniu cyklu.
Stwierdzono:
Z 26 pacjentek, które otrzymywały chemioterapię po zastosowaniu preparatu U.t. u 6 (23%) to leczenie było wystarczające, u 14 (54%) nastąpiła stabilizacja, u 6 (23%) obserwowano postęp choroby.
Porównując wyniki otrzymane w 26 osobowej grupie głównej i 22 osobowej grupie kontrolnej nie stwierdzono znaczących różnic. Toksyczność chemioterapii (leukotrombocytopenia) była trochę mniejsza (8%) w grupie głównej (otrzymującej U.t) w porównaniu do 13,6% pacjentek z grupy placebo. Przeanalizowano wskaźniki odporności komórkowej u 30 badanych pacjentek (po 15 z każdej grupy) przed i po zastosowaniu preparatu U.t. Obserwowano ewaluację stanu immunologicznego wg. ekspresji zróżnicowanych antygenów limfocytarnych krwi obwodowej. Stwierdzono pozytywną dynamikę w 5 przypadkach (33%) z grupy głównej, podczas gdy w grupie placebo nie stwierdzono zmiany wskaźników stanu immunologicznego".
Na koniec przytoczymy jeszcze kilka wniosków z XVII Międzynarodowego Kongresu Medycyny Tradycyjnej, jaki niedawno odbył się w Peru.
"Oto wyniki badań prof. V. Kołymenko i prof. D. Bazik, w których uczeni użyli liofilizowanego ekstraktu vilcacory. Badania przeprowadzono na osobach narażonych na promieniowanie jonizujące po katastrofie w Czernobylu. Wnioski z tych badań są wręcz rewelacyjne:
Pacjenci z zaburzeniem działania systemu immunologicznego i hematopeją, którzy byli narażeni na promieniowanie po katastrofie elektrowni atomowej w Czernobylu mieli dobrą tolerancję na ten preparat i nie mieli żadnych skutków ubocznych w czasie podawania dawki 480 mg dziennie. Wystąpiły u nich rezultaty przeciwzapalne.
Preparat wykazuje działanie immunomodulujące. Preparat wpływa na dyferencjację limfocytów i oddziałuje na antygen CD-3.
Wszyscy pacjenci wykazywali tendencje do unormowania pracy systemu immunologicznego i oddziałują na ilość limfocytów.
Nie wykryto negatywnego oddziaływania na komórki typu T. Liczba limfocytów CD3-4 nie przekroczyła normy.
"Oprócz najbardziej popularnej nazwy hiszpańskiej i oficjalnej nazwy łacińskiej znane są nazwy zwyczajowe tej rośliny: ayak chi-chira, ayuk willku, maca-maca, mace, maino, pepper grass, peru-vian ginseng.
Jest to niskopienna (do kilkunastu centymetrów) roślina dwuletnia lub bylina. Łodygę główną ma zredukowaną, a wyrastające z niej nieco powyżej nasady nieliczne gładkie łodyżki boczne opadają lub płożą się. Wytwarza od 12 do 20 liści zebranych przy ziemi w rozetę. Liście - ze spłaszczonymi, gładkimi ogonkami - mają podłużną blaszkę o długości od 7 do 12 cm i szerokości do 2,5 cm.
Korzeń maki, wyglądem przypominający burak lub rzadziej gruszkę, o średnicy 2-8 cm, może mieć barwę od żółtej do purpurowej i w zależności od odmiany osiąga długość do 18 cm i szerokość do 6,5 cm. Jest on użytkową częścią rośliny.
Istnieje kilka odmian Lepidium peruwianum (przynajmniej osiem) różniących się zabarwieniem całej rośliny lub korzenia. Słodki korzeń zwykle ma barwę podobną do ziemniaka, lecz są także korzenie pokryte skórką koloru białego, żółtego, biało-żółtego, biało-różowego, biało-purpurowego, szarego i czerwonego, czasem fioletowego lub nawet czarnego.
Roślina tworzy w porze kwitnienia małe, biało-kremowe kwiaty zebrane w grona na szczytach łodyżek, a czasem tylko u nasady. Kwiaty mają po cztery 1,5-milimetrowe płatki i układają się na przemian, zielonymi działkami kielicha prawie tej samej długości. Pręcików jest sześć - cztery dłuższe i dwa krótsze. Roślina kwitnie przez dwa miesiące, w tym czasie otwierając kolejne kwiaty. Wytwarza owoc w postaci łuszczynki o długości 4-5 mm. Nasiona w niej umieszczone są owalne, 2-milimetrowe i bardzo lekkie; tysiąc sztuk waży zaledwie 0,6 g.
Jedna roślina odmiany o fioletowych korzeniach wytwarza ok. 24 000 nasion, a odmiany żółtej - nawet do 33 500. Wysiewa się je na początku pory deszczowej, w okresie od lutego do października. Plony zbiera się zwykle po 6-7 miesiącach.
Roślina ta niegdyś rosła w całych Andach, a obecnie tylko w niektórych rejonach Peru na wysokości ponad 3500 m n.p.m. - nawet do 4450 m n.p.m. - w strefach, w których niskie temperatury i silne wiatry nie pozwalają na wzrost większości innych roślin (departamenty Ju-nin i Pasco). Może więc być uznana za roślinę uprawianą na największej wysokości na świecie, a to przede wszystkim dzięki niesłychanej odporności na surowy klimat: doskonale znosi zarówno palące słońce, jak i silne wiatry oraz, wahania temperatur sięgające od +10 do -20°C.
Już dwa tysiące lat temu roślina ta była udomowiona przez Inków. Uważa się, że nazwa maca wywodzi się z indiańskiego języka chibcha i powstała z połączenia dwóch słów: ma - uprawiana wysoko i ca- dobre jedzenie, które wzmacnia. Maca bowiem, z powodu wysokiej wartości odżywczej, stanowi od setek lat jeden z podstawowych surowców spożywczych w krajach Ameryki Środkowej i Południowej (m.in. w Peru, Ekwadorze, Meksyku). Stosowana jest także jako dodatek do żywności oraz w medycynie naturalnej w Ameryce Północnej, Środkowej i Południowej.
Można ją spożywać;
. na surowo (korzenie mają smak podobny do cukierków toffi) . pieczoną . przetworzoną na dżemy lub słodki, fermentowany napój zwany maca chicha . wysuszoną (wysuszone korzenie mogą być przechowywane do siedmiu lat, podczas których nie tracą swych wartości odżywczych), a następnie ugotowaną w mleku lub wodzie na podobieństwo kaszy. Proszek z wysuszonych korzeni dodaje się też do napojów, co nadaje im właściwości odżywcze . jako alkohol.
Liście i korzeń maki stanowią źródło wartościowych składników odżywczych.
Korzeń rośliny - zarówno świeży, jak i suszony - ma delikatny, słodkawy smak. Świeże korzenie można piec w popiele ogniska jak ziemniaki. Suszone gotuje się w mleku lub wodzie, otrzymując aromatyczną zupę, tak zwaną mazamorrę. W niektórych regionach Peru suszona maca jest używana do sporządzania dżemów lub puddingów. Mąkę z korzeni maki wykorzystuje się do wypieku chleba o nazwie atunca. Był on niegdyś podstawą wyżywienia Indian, a w ostatnim dziesięcioleciu przeżywa prawdziwy renesans. Popularny jest również sfermentowany napój maca chicha, do którego często dodaje się rum, robiąc tzw. coctel de maca.
Surowe lub gotowane liście maki mają ostry, podobny do rzeżuchy smak i używane są do sporządzania sałatek. Przez wiele wieków mąkę uprawiały tylko nieliczne andyjskie plemiona indiańskie, takie jak Yaros, Pumpush i Ayarmaca. Dla członków tych plemion andyjskich była ona podstawowym składnikiem pożywienia, cennym środkiem wzmacniającym organizm i uodporniającym na nagłe zmiany pogody, zimno i niedostatek tlenu związany z wysokością. Był to także znany wśród mieszkańców Ameryki Południowej środek zwiększający energię fizyczną i sprawność umysłową.
Gdy Inkowie po podboju innych plemion poznali działanie maki, stała się ona specjałem zarezerwowanym dla wybranych: kasty rządzącej i żołnierzy. Prawdopodobnie była też składnikiem diety robotników wznoszących gigantyczne, kamienne miasta, takie jak Machu Picchu.
Inkowie wierzyli też, że maca posiada właściwości magiczne, pili więc sporządzony z niej odwar podczas rytualnych obrzędów. Kiedy konkwistadorzy hiszpańscy dotarli na terytorium dzisiejszego Peru, zauważyli, że ich konie opadają z sił, tracą witalność, a co gorsza, nie rozmnażają się. Indianie wskazali im wówczas mąkę, polecając dodawać ją do końskiej paszy. Zwierzęta w krótkim czasie przybierały na wadze i odzyskiwały wigor, co zaowocowało też powiększeniem stada.
Ze względu na swoje cenne walory maca spełniała nawet funkcję waluty. Uznana przez konkwistadorów za niezwykle cenną roślinę, była z czasem pobierana przez nich jako część daniny od tubylców. Następnie razem ze zrabowanym złotem trafiała na hiszpański dwór.
Ponowne zainteresowanie mąką wzbudzili w świecie na początku lat sześćdziesiątych ubiegłego stulecia niemieccy i amerykańscy naukowcy badający florę Peru. Niebagatelne osiągnięcia w dziedzinie popularyzacji maki, jako środka leczniczego (zwanej także siostrą vilcacory), miał polski misjonarz ojciec Edmund Szeliga. Badania dotyczące jej składu chemicznego zostały wykonane przez Instytut Żywności w Limie w 1979 roku.
W świeżych korzeniach maki znajduje się:
10%-13% białek. Białka warunkują zdrowie, ponieważ regulują podstawowe czynności życiowe organizmu (składniki budulcowe i funkcjonalne). Maca ma bardzo interesujący profil aminokwasów egzogennych (aminokwasy egzogenne to takie, których organizm nie potrafi sam zsyntetyzować, więc żeby je mieć i wykorzystywać do syntezy potrzebnych białek, musi je otrzymać z pożywieniem, z zewnątrz). Maca zawiera prawie wszystkie niezbędne aminokwasy, a wśród nich najwięcej: waliny (79,3 mg/100 g białka), argininy (99,4 mg/100 g białka), glicyny (68,3 mg/100 g białka), seryny (50,4 mg/100 g białka), kwasu glutaminowego (156,5 mg/100 g białka). Arginina jest prekursorem białka kreatyny m.in. o właściwościach immunoregulujących. Połowa spożywanego przez człowieka białka powinna pochodzić z roślin. Dieta wysokobiałkowa zalecana jest: kobietom w czasie ciąży (75 g białka dziennie), osobom ciężko pracującym i sportowcom (100 g białka dziennie), a także rekonwalescentom po zabiegach chirurgicznych związanych z dużymi stratami białka (zgodnie z zaleceniami lekarza) .
25%-78% węglowodanów przyswajalnych, które przekształcane są w energię, 8,5% błonnika pokarmowego, który nie jest przyswajany przez organizm, ale reguluje pracę jelit i wchłanianie węglowodanów przyswajalnych i innych składników pokarmowych. ponad 2% tłuszczów. Tłuszcze to źródło energii. Oprócz dostarczania energii umożliwiają też wchłanianie witamin A, D, E, K. Przynajmniej 2/3 z dziennej ilości spożywanego tłuszczu powinny stanowić nienasycone kwasy tłuszczowe, a przede wszystkim wielonienasycone kwasy tłuszczowe, których organizm sam nie umie wytworzyć, a które biorą udział w ważnych dla ustroju przemianach metabolicznych. W mace zawartość nienasyconych kwasów tłuszczowych wynosi ponad 70%, a nasyconych niespełna 30%, co wskazuje na ich bardzo korzystny stosunek z punktu widzenia odżywczego. Wśród nienasyconych kwasów tłuszczowych w mace 33,7% stanowi kwas linolowy, 20,4% - a-linolenowy (profilaktyka chorób serca) i kwas palmitynowy (23,8%).
Spośród witamin obecnych w mace wymienić należy następujące:
witamina A - ok. 0,07 mg/100 g, witamina Bt - ok. 0,15 mg/100 g, witamina B2 witamina B6 - ok. 0,31 mg/100 g, witamina C - ok. 3,1 mg/100 g, witamina E
Sole mineralne, jakie zawiera korzeń maki to:
wapń - ok. 260 mg/100 g,
żelazo - ok. 17 mg/100 g,
miedź - ok. 6 mg/100 g,
cynk - ok. 4 mg/100 g,
mangan - ok. l mg/100 g,
potas - ponad 2 g (!)/100 g.
Żelaza i wapnia jest w nim więcej niż w ziemniakach!
Wymienione witaminy i sole mineralne to z punktu widzenia żywieniowego niezmiernie ważne składniki. Nowe spojrzenie na mąkę było możliwe po ustaleniu w jej korzeniach obecności związków zwanych glukozynolatami (są to glikozydowe połączenia siarkowe). To jedna z najcenniejszych grup substancji w mace, jak również w innych roślinach z rodziny Brassicaceae. W mace stanowią one średnio ok. 1% świeżej masy korzenia, co stanowi ilość 100 razy większą niż w kapuście.
To właśnie zawartość glukozynolatów przekłada się na cenne lecznicze i żywieniowe cechy tej rośliny. Uważa się, że stanowią one niepośledni wkład w ochronę przeciwnowotworową człowieka. Preparat Maca w kapsułkach po 300 mg jest standaryzowany na zawartość tego składnika o właściwościach immunoregulujących.
Zgodnie z oznaczeniami przeprowadzonymi w Instytucie Roślin i Przetworów Zielarskich w Poznaniu średnia zawartość glukozynolatów w jednej kapsułce wynosi 2,4 mg. Dodatkowo przeprowadzono analizę zawartości argininy -aminokwasu uważanego za substancję prekursorową kreatyny, która również odpowiada za immunoregulujące działanie maki. W każdej kapsułce preparatu Maca po 300 mg jest 1,8 mg argininy.
W mace obecne są też biologicznie aktywne aromatyczne izotiocyjaniany - olejki gorczyczne, w tym izotiocyjanian p-metoksybenzylowy (wpływ na układ rozrodczy, działanie bakterio- i fungistatyczne), poza tym leukoantocyjanidyny, garbniki, saponiny, taniny i terpenoidy. Maca jest też źródłem pięciu naturalnych steroli (sitosterol, kampesterol, ergosterol, brassikasterol, A7'2z-ergostadienol), co czyni ją pożądanym surowcem dla sportowców i kulturystów, chcących bez efektów ubocznych zwiększyć swoją masę mięśniową.
W fitoterapii stosowany jest, jak wspomniano, korzeń maki. Liście mogą stanowić jedynie materiał na paszę dla zwierząt, i to tylko wtedy, gdy nie są zbyt włókniste. Czasem spożywane są w postaci sałatek.
W medycynie ludowej świeże lub wysuszone sproszkowane korzenie maki, jak również maceraty sporządzone z korzeni, stosowane są bardzo często z różnych wskazań, głównie z powodu właściwości odżywczych, ze względu na wspomnianą dużą zawartość pełnowartościowego białka, egzogennych aminokwasów, witamin, minerałów i steroli, szczególnie w stanach niedożywienia, wzrostu, ciąży, laktacji, a także w celu zwiększenia płodności u ludzi oraz zwierząt domowych i hodowlanych.
.Są także stosowane jako środek immunostymulujący, wspomagający leczenie raka żołądka. Mąkę zaleca się zwykle jako środek ogólnie wzmacniający i rewitalizujący w stanach niedożywienia, rekonwalescencji, pogorszenia pamięci, przemęczenia, bezsenności czy osłabienia. Lekarze zalecają jej stosowanie w czasie leczenia wyniszczających chorób nowotworowych, AIDS i gruźlicy. Powoduje ona ogólne wzmocnienie i przyrost masy ciała, co z reguły poprawia samopoczucie pacjentów.
Z powodu dużej zawartości łatwo przyswajalnego wapnia może być stosowana w osteoporozie, a jako bogate źródło żelaza - w przypadkach anemii. Wydaje się, że w związku ze znaczną zawartością jodu maca mogłaby być stosowana wspomagające, równocześnie z hormonami, przez osoby z niedoczynnością tarczycy. Zawarte w niej składniki obniżają również poziom cholesterolu we krwi, a tym samym zmniejszają ryzyko chorób układu krążenia.
Indianie od wielu wieków z powodzeniem stosowali korzenie maki w leczeniu bezpłodności ludzi i zwierząt oraz jako afrodyzjak. Za aktywność afrodyzjakalną, według niektórych autorów, odpowiedzialny jest obecny w roślinie izotiocyjanian p-metoksybenzylowy.
Po wielu latach badań nad mąką można mówić o jej pozytywnym działaniu na układ rozrodczy, polegającym na normalizacji poziomu hormonów płciowych, co wykorzystuje się w leczeniu zespołów przewlekłego zmęczenia, jak również nieregularnego miesiączkowania i zaburzeń hormonalnych, w tym związanych z menopauzą i andropauzą. Szczególnie ważne i przydatne jest to dla kobiet w okresie przekwitania, ponieważ skutecznie eliminuje uderzenia gorąca, bezsenność i depresję.
Mąkę stosuje się także u mężczyzn w przypadkach bezpłodności i impotencji. Co ważne, nie wywołuje ona skutków ubocznych w przeciwieństwie do leków syntetycznych. Należy jednak zaznaczyć, że lecznicze efekty uzyskuje się po dłuższej, cierpliwie stosowanej kuracji.
Maca uważana jest też za środek wspomagający pamięć i zdolność uczenia się. Innym zastosowaniem tego surowca może okazać się wykorzystanie jako środka energizującego, nie tylko dla sportowców, wspomagającego wytrzymałość i budowę masy mięśniowej (aktywność zawartych w roślinie steroli jest częściowo podobna do działania sterydów anabolicznych).
Maca może być stosowana jako preparat antydepresyjny oraz pobudzający gojenie się ran. O stosunkowo silnym działaniu bakteriostatycznym i fungistatycznym tej rośliny decyduje zawartość olejków gorczycznych. W surowcu tym zidentyfikowano cztery niepoznane jeszcze do końca związki o charakterze alkaloidów, które wykazują właściwości stymulujące na żeński i męski układ rozrodczy (prowadzono badania na zwierzętach, jednak szczegółowe wyniki nie są jeszcze znane).
Maca jest produktem żywnościowym, którego spożycie może wpływać na poprawę samopoczucia, wydajność pracy umysłowej i fizycznej, a także przyczyniać się do podniesienia ogólnego komfortu życia. Spełnia równocześnie rolę suplementu żywnościowego, tzn. produktu uzupełniającego zapotrzebowanie na substancje odżywcze. Wykazuje też korzystny wpływ na zdrowie, ponad ten, który wynika z obecności składników odżywczych tradycyjnie uznanych za niezbędne.
Inne zastosowania:
Maca (Lepidium peruvianum) to również bardzo interesujący z punktu widzenia kosmetyki surowiec roślinny. W ostatnich latach stał się on składnikiem wielu preparatów o działaniu odżywczym i prawdziwym przebojem w tej dziedzinie. A to dlatego że:
Stanowi źródło wartościowych składników odżywczych dla skóry. Skrupulatnie opracowywana formuła kremów zawierających wyciąg z maki pozwala na odpowiednią pielęgnację skóry, dostarcza potrzebnych jej protein, nienasyconych kwasów tłuszczowych, witamin i mikroelementów. Substancje te wpływają na stabilność błon komórkowych, utrzymując odpowiedni stopień nawodnienia skóry oraz odżywiają i chronią ją. Dodatkowo regenerują elementy strukturalne i usprawniają czynności fizjologiczne skóry, a tym samym powodują spowolnienie procesów jej starzenia się.
Produkowane na ich bazie szampony i odżywki do włosów niezwykle skutecznie pielęgnują skórę głowy i przywracają blask i zdrowie suchym, zniszczonym po trwałej ondulacji i farbowaniu włosom. Ze względu na bogaty zestaw składników odżywczych, preparaty zawierające wyciąg z maki doskonale wpływają na stan i strukturę włosów, dodając im witalności.
BADANIA NAD WŁAŚCIWOŚCIAMI MACY
Piśmiennictwo do roku 1964 zebrane częściowo w pracy [Leona 1964], w rozdziale napisanym przez [Rea 1994], częściowo w pracy [Quiros'a i wsp. 1996]. Brak danych na temat nowszych prac przeglądowych opublikowanych w recenzowanej literaturze naukowej.
1. Skład chemiczny bulw Lepidium meyenii Walp. lub Lepidium peruvianum Chacon sp. nov. (informacje na temat dopuszczalnych zanieczyszczeń preparatu w zaświadczeniach producenta)
Szczegółowe badania nad składem bulw Lepidium meyenii przeprowadzili [Dini i wsp. 1994]. Świeże bulwy "maca" zawierają ok. 80 % wody [Quiros i wsp. 1996; Dini i wsp., 1994]. Bulwy Lepidium meyenii suszone w sposób naturalny zawierają jeszcze 10,4 % wody, a w pozostałej masie (wg różnych źródeł) ok. 10,2 - 13,4 % białek, 25-78 % węglowodanów, 8,5 % całkowitego błonnika, 2,2 % tłuszczów, 4,9 % popiołu [Dini i wsp. 1994, Rea 1994; Quiros i wsp. 1996]. Zawierają znaczną ilość aminokwasów, w tym niezbędnych (w mg / g białek: Asp 91,7; Glu 156,5; Ser 50,4; His 21,9; Thr 33,1; Ala 63,1; Arg 99,4; Tyr 30,6; Phe 55,3; Val 79,3; Met 28,0; Ile 47,4; Leu 91,0; Lys 54,5; Hyp 26,0; Pro 0,5; Sar 0,7), a żelazo i wapń w ilościach większych niż ziemniaki [Quiros i wsp. 1996; Dini i wsp., 1994]. Ponadto w bulwach zawarte są kwasy tłuszczowe, w tym w największych ilościach linolenowy (32,6 % tłuszczów), palmitynowy (23,8 % tłuszczów) i oleinowy (11,1 % tłuszczów). Bulwy zawierają też sterole (sitosterol 45,5 % , kamposterol 27,3 %, ergosterol 13,6 %, brassikasterol 9,1 %, D 7,22 -ergostadienol 4,5 %) [Dini i wsp., 1994] oraz witaminy (A; B1; B2; B6; C; E) i sole mineralne (wśród nich, w mg/100 g suchej masy: wapń 150-258; żelazo 15,4-16,6; miedź 5,9; cynk 3,8; mangan 0,8; potas 20-50; sód 18,7; jod) [Rea 1994 ; dini i wsp., 1994; Quiros i wsp., 1996]. W bulwach znaleziono także:
- glukozynolaty (glikozydowe połączenia siarkowe), które prawdopodobnie odpowiadają za wpływ rośliny na układ rozrodczy i płodność [Johns 1981, Quiros i wsp. 1996; Dini i wsp., 1994],
- biologicznie aktywne aromatyczne izotiocyjaniany (olejki gorczyczne), które prawdopodobnie także odpowiadają za wpływ rośliny na układ rozrodczy i płodność [Johns 1981; Quiros i wsp. 1996; Dini i wsp. 1994], w tym izotiocyjanian p-metoksybenzylowy, posądzany o aktywność afrodyzjakopodobną [Johns 1981].
Warto zauważyć, że większość olejków gorczycznych ma właściowości bakteriostatyczne i/lub fungistatyczne, niejednokrotnie bardzo silne [Kohlmunzer 1993],leukoantocyjaniany garbniki saponiny
2. Badanie tożsamości i standaryzacja preparatów.
Informacje na temat dopuszczalnych zanieczyszczeń przedstawionego do rejestracji preparatu i procedur standaryzacyjnych stosowanych przy jego przygotowaniu w zaświadczeniach producenta. Identyfikacja i standaryzacja oparta jest na porównaniu profili chromatograficznych próbki produktu i wzorca. Metody morfologiczne identyfikacji poszczególnych gatunków z rodzaju Lepidium spp. wystarczają do określenia tożsamości gatunku w warunkach naturalnych i w hodowli [Chacon 1961; Leon 1964]. Skład chemiczny rośliny jest stosunkowo dobrze znany i umożliwia standaryzację preparatów [Quiros i wsp. 1996; Dini i wsp. 1994]. W literaturze naukowej opisano procedury analizy poszczególnych składników preparatów Lepidium spp. Brak danych na temat procedur standaryzacyjnych stosowanych na świecie wybiórczo w stosunku do preparatów Lepidium spp.
3. Toksykologia i bezpieczeństwo stosowania. Dawki bezpieczne i rutynowo stosowane. <
Br> Istnieje bardzo niewielka liczba opublikowanych informacji na temat toksykologicznych właściwości omawianych roślin Lepidium spp. i zawartych w niej substancji biologicznie aktywnych, brak opublikowanych wyników badań klinicznych na temat toksyczności i objawów ubocznych towarzyszących stosowaniu ich preparatów. W literaturze popularnej i opracowaniach firm produkujących i rozprowadzających preparaty Lepidium spp. powszechnie wyrażany jest pogląd, że są one nietoksyczne i w zalecanych dawkach nie powodują objawów ubocznych. Brak badań klinicznych mogących przeczyć tym informacjom. W USA i Europie Zachodniej rutynowo preparaty Lepidium spp. stosowane są zwykle w postaci wysuszonych, sproszkowanych bulw, jako dodatek do napojów, spożywany w ilości ok. 0,3-40 g/dobę (informacje innych producentów i dystrybutorów).
4. Właściwości farmakologiczne substancji zawartych w preparacie oraz badania ekstraktów Lepidium spp. bez izolacji substancji aktywnych: in vitro, na zwierzętach i próby kliniczne.
Preparaty Lepidium meyenii Walp., a właściwie Lepidium peruvianum Chacon sp. nov. (z rodziny Brassicaceae lub Solanaceae, wg różnych podziałów), są dopuszczone do obrotu i od setek lat w sposób bezpieczny stosowane jeden z podstawowych składników żywności w wielu krajach Ameryki Środkowej i Południowej (m.in. Peru, Ekwadorze, Meksyku), ponadto dopuszczone do obrotu i stosowane jako dodatek do żywności i preparat wykorzystywany w medycynie naturalnej w Stanach Zjednoczonych, Rosji, innych krajach. Bulwy mają wysoką wartość odżywczą. Są one także od wieków stosowane jako terapeutyczny w medycynie naturalnej w Ameryce Północnej, krajach Ameryki Środkowej i Południowej. W celach żywieniowych Lepidium meyenii spożywa się w postaci świeżej (na surowo, bulwy smakują podobnie do cukierków typu toffi), po przetworzeniu na dżem lub słodki, fermentowany napój zwany " maca chicha " , lub po wysuszeniu (bulwy mogą być wówczas przechowywane do 7 lat, prawdopodobnie bez utraty właściwości odżywczych) i następnie ugotowane w wodzie lub mleku na podobieństwo kaszy [Rea 1994, Quiros i wsp. 1996]. W medycynie ludowej preparaty bulw Lepidium meyenii stosowane są z bardzo licznych wskazań [Leon 1964], m.in.: w celach stricte odżywczych, ze względu na dużą zawartość pełnowartościowego białka, egzogennych aminokwasów, witamin i minerałów oraz steroli, szczególnie w stanach niedożywienia, wzrostu, ciąży i laktacji, ponadto w celu zwiększenia płodności ludzi i zwierząt domowych [Leon 1964; Johns 1981], co potwierdzono w badaniach na szczurach karmionych maką, które wykazują ok.25 % wzrost płodności [Chacon 1961; Rea 1994], a co prawdopodobnie związane jest ze stymulacją dojrzewania pęcherzyków Graffa [Rea 1994]. Są one także stosowane jako środek immunostymulujący, wspomagający w leczeniu gruźlicy, raka żołądka, środek wspomagający pamięć i zdolność uczenia się [Leon 1964].
Inne tradycyjne i współczesne zastosowania to wykorzystanie jako środka energizującego i wspomagającego wytrzymałość i budowę masy mięśniowej, leczenie zespołów przewlekłego zmęczenia, leczenie nieregularności miesiączkowania i zaburzeń hormonalnych, w tym związanych z menopauzą i andropauzą [Leon1964 . Są ponadto stosowane jako środek antydepresyjny i pobudzający gojenie się ran."
"przeciwdziała zmęczeniu, znużeniu, bez użycia kofeiny energizuje organizm działa pobudzająco (zwiększając witalność u kobiet i mężczyzn) wzmacnia system nerwowy przeciwdziała skutkom stresu fizycznego i emocjonalnego stymuluje układ immunologiczny (odpornościowy) organizmu wzmacnia pamięć, procesy myślenia i kojarzenia wspomaga w leczeniu AIDS i gruźlicy obniża poziom cholesterolu we krwi (sprawcę miażdżycy i nadciśnienia) przyspiesza gojenie ran (w postaci maści) pobudza produkcję przeciwciał przeciwwirusowych obniża ryzyko wykrzepiania wewnątrznaczyniowego pomaga w kontroli cukrzycy poprzez obniżanie poziomu cukru we krwi zmniejsza uszkodzenie komórek wywołane szkodliwym promieniowaniem chroni wątrobę przed ubocznymi skutkami działania leków, alkoholu i toksyn działa jak antyoxydant, zapobiegając gromadzeniu się w organizmie uszkodzonych komórek odgrywa znaczącą rolę w zwalczaniu raka podwyższa jelitowe wchłanianie czynników odżywczych zmniejsza zmęczenie, redukuje bóle mięśniowe, przyspiesza powrót do spoczynku po wysiłku fizycznym dozwolony do stosowania przez sportowców (brak działania dopingującego).
Właściwości lecznicze żeńszenia
W wielu publikacjach oraz ustnych przekazach podkreśla się wielokierunkowe oddziaływanie preparatów żeńszeniowych na organizm ludzki, prowadzące do poprawy jego funkcjonowania.
Streszczając, można je uszeregować następująco:
poprawia ogólną przemianę materii zwiększa wydolność umysłową i fizyczną przeciwdziała zmęczeniu reguluje ciśnienie tętnicze krwi wzmaga działalność enzymów ustrojowych działa uodparniająco na choroby (poprzez aktywację białych ciałek krwi) łagodzi uszkodzenie komórek powodowane poprzez promieniowanie zmniejsza uszkodzenie wątroby przez związki toksyczne (m.in. alkohol i leki, toksyny) przeciwdziała fizjologicznym zmianom powodowanym przez stresy, dzięki czemu ułatwia przystosowanie organizmu do zmieniających się warunków środowiska poprawia pamięć wzmacnia system nerwowy reguluje zawartość cholesterolu we krwi przedłuża życie
Między innymi udowodniono, że żeńszeń stymuluje:
wydzielanie adrenaliny działanie układu sercowo-naczyniowego działanie układu trawiennego tlenowy i beztlenowy rozkład glukozy w wątrobie i nerkach funkcję gruczołów dokrewnych ( w tym gruczołów płciowych)
Taki szeroki zakres oddziaływania żeńszenia na organizm powoduje, że uważa się go za uniwersalne lekarstwo polecane w wielu dolegliwościach, zwłaszcza wieku starczego, m. in.:
ogólnym osłabieniu i rekonwalescencji fizycznym i umysłowym przemęczeniu chorobach sercowo-naczyniowych przewlekłych chorobach żołądka i jelit chorobach wątroby i nerek cukrzycy gruźlicy wzmożonej senności niektórych formach impotencji zaburzeniach nerwowych i psychicznych braku apetytu chorobach nowotworowych niedokrwistości"
Umysł - Twoje emocje, myśli, wyobrażenia nastawienia wpływają na Twój organizm już na poziomie komórkowym. Zostało to udowodnione wielokrotnie.
Wpływem umysłu na zdrowie zajmuje się nauka medyczna zwana psychoneuroimmunologią. Wpływem umysłu na powstawanie i rozwój oraz leczenie raka zajmuje się psychoonkologia. 
Dowiedziono, że specjalne chińskie ćwiczenia zdrowotne mogą mieć znaczenie w naturalnym leczeniu raka - nawet w ostatnim jego stadium. 
Poznaj siłę wyobraźni! Dowiedziono, że za pomocą
sugestywnej wizualizacji w stanie relaksu można wpływać na organizm już na poziomie
komórkowym. To wielka szansa dla wszystkich chorych.
Wizualizacje są stosowane też w sporcie w celu poprawienia wyników oraz
w psychologii - do rozwoju osobistego i dla sukcesu. Wizualizacje działają, gdyż mózg...
| Rozwój osobisty | Czytaj więcej o pracy mocy wyobraźni
506 320 330
Możesz zapobiegać nowotworom i wspomagać ich leczenie naturalnie! Tu dowiesz się, jak to zrobić...
Udowodniono, że umysł wpływa na zdrowie. Twoje myśli, wyobrażenia, przekonania i uczucia wpływają na organizm...
Reiki to naturalna metoda na zdrowie. Jej działanie udowodnili naukowo amerykańscy lekarze. Każdy może nauczyć się terapii Reiki...
Stres jest przyczyną wielu chorób. Może też być powodem nowotworów. Techniki relaksu zaś wspierają zdrowie...
